16

Muzyka

Trzy dni później szykowałam się na swoją randkę z Thomasem.

Był ostatni lipiec, a pogoda w Anglii jak najbardziej dopisywała. Słońce prażyło niemiłosiernie, a ja stałam przed szafą i nie wiedziałam, co ubrać. Na skypie Ana starała się doradzić mi jak najlepiej, a Adam, który siedział w domu tylko się temu przyglądał. Nie wiedziałam w ogóle, co on tutaj robi, ale okej. Nie powiem mu żeby spadał skoro to był jego dom. Zbytnio mi też nie pomagał. Prędzej dekoncentrował każdą swoją uwagą. Masakra, naprawdę nie wiedziałam, co Magda w nim zobaczyła.

- Wiesz, że jesteś wkurzający? – zwróciłam się do Adama, odrzucają kolejną stylizację, którą udało mi się przygotować. Mimo to nadal coś mi w niej brakowało. Jak tak dalej pójdzie to nie pójdę na tą randkę i tak to się skończy. – Miałeś siedzieć cicho, a tylko mnie denerwujesz.

- Ja? Nie mam pojęcia o czym mówisz! – zawołał i uniósł ręce do góry w obronnym geście. Wywróciłam oczami, a z laptopa doszedł mnie wesoły śmiech mojej przyjaciółki.

- Nie miej jej za złe, to jej pierwsza prawdziwa randka.

- ANA! – warknęłam. Przysięgam, że jak tylko ją zobaczę na żywo to ją uduszę. – Adam nie musi o wszystkim wiedzieć.

- Daj spokój, przecież to nic złego – brunet uśmiechnął się do mnie szeroko i założył nogę na nogę. Tym razem prawą na lewą. – Nikt cię nie ocenia, Gabby.

Przy takim towarzystwie to ja się dorobię jakiejś choroby psychicznej. Przysięgam, że do tego dojdzie jak to wszystko będzie, tak dalej wyglądać. Nie odzywałam się, ale w sumie nie musiałam, bo okazało się, że Adam i Ana szybko złapali wspólny kontakt i zaczęli ze sobą gadać na każdy temat. Nawet w pewnym momencie miałam wrażenie, że mój jeszcze – nie – szwagier zaprosił Anę do Nottingham. Nie wiedziałam tylko, czy to było w żartach, czy kompletnie na poważnie.

Jeszcze raz przejrzałam wszystkie ubrania, które wzięłam ze sobą do Anglii i ściągnęłam z wieszaka białą, koronkową sukienkę z rękawami ¾. Właściwie to o niej zapomniałam. I w sumie czemu ona mi gdzieś umknęła w tym wszystkim, że dopiero teraz ją znalazłam?

- HA! – zawołałam wesoło, a potem odwróciłam się do moich towarzyszy. – Państwu dziękuję. Wybrałam sukienkę, a do reszty was nie potrzebuje. Zwłaszcza ciebie Adam. Zresztą ciebie też, Ana. Tylko byś wszystko niepotrzebnie komentowała.

- No ej! – oburzyli się jednocześnie, a ja uśmiechnęłam się do nich wrednie. Szybko zabrałam laptopa od Adama, pożegnałam z Aną i wyłączyłam urządzenie. Czym prędzej wygoniłam mężczyznę z pokoju, a potem mogłam odetchnąć z ulgą. Tylko na chwilę, bo potem zdałam sobie sprawę z tego, co miało się dzisiaj wydarzyć i zaczęłam się cholernie stresować. Może lepiej, by było gdyby Adam i Ana nadal ze mną tutaj byli?

***

Chwilę przed przyjściem Thomasa, moja siostra wróciła z pracy i od razu wparowała do mojego pokoju. Magda uśmiechnęła się wesoło, a potem podeszła do mnie i mocno mnie przytuliła.

- Twojemu chłopakowi na pewno się spodoba to, co zobaczy – zaczęła rozradowana. Miałam wrażenie, że ona cieszy się z tego spotkania, tak samo jak ja. Może nawet i bardziej. – Jesteś taka piękna, siostrzyczko!

- Dzięki, ale nie pomagasz mi. Stresuję się jak cholera i nie wiem dlaczego.

- Bo ci zależy na tym chłopaku – kiedy usłyszałam ten jej przemądrzały głos, który świadczył o tym, że to ona wie najlepiej miałam ochotę wywrócić oczami. Powstrzymałam się w ostatniej chwili. – Po za tym nie masz czym się stresować, Gabi. Po prostu bądź sobą.

- To nie wiem, czy to się dobrze skończy. Znasz mnie i mój charakter. Gdyby ktoś powiedział, że jestem dziwna to w sumie byłoby niedopowiedzenie.

- Przesadzasz – Magda zaśmiała się. – Jesteś piękną, miłą i mądrą, młodą dziewczyną. Czasami tylko nie potrafisz zbytnio w siebie uwierzyć.

- Jeśli próbujesz dodać mi pewności siebie to wcale ci się to nie udaje – zagryzłam dolną wargę, dopóki nie poczułam jak zjadam swoją kremową szminkę. Kij z tym, zaraz to poprawię. Nadal będę wyglądać powalająco, ale cholera czemu ten czas, tak wolno leci? – Nie stresowałam się tak nawet podczas matury.

Prawda była taka, że teraz pod wpływem czasu uważałam, że matura to był pikuś. Po za tym w liceum bardziej denerwowałam się egzaminami dojrzałości na rok wcześniej niż już w maju, kiedy one nadeszły. Może moje wyniki nie były bardzo powalające, bo nigdy nie należałam do wybitnych uczniów, ale jakoś udało mi się dostać na Politechnikę, a potem przetrwać największą odsiecz studentów czyli cały pierwszy rok.

- Brakuje ci czegoś – oznajmiła, a ja zmarszczyłam brwi. Nie miałam pojęcia o czym ona mówi, dopóki z kieszeni spodni wyciągnęła małe pudełeczko, które ja doskonale znałam. Wiedziałam, co znajduje się w środku – srebrny wisiorek w kształcie koniczynki, który dostała od Janka, kiedy wyjeżdżała z Polski. – Musisz to ubrać.

- Dzięki, Maggie – uśmiechnęłam się szeroko, a potem pocałowałam ją w policzek. Moja siostra pomogła mi założyć naszyjnik, a po chwili usłyszałyśmy dźwięk dzwonka do drzwi. Ostatni raz przejrzałam się w lustrze, poprawiłam szminkę i byłam gotowa.

Będzie dobrze, a przynajmniej musi być.

Wiedziałam, że Adam nie oprze się od tego żeby otworzyć drzwi Thomas’owi, więc kiedy stanęłam na górze schodów od razu mogłam zobaczyć blondyna ubranego w ciemne jeansy, koszulę w kratę i dopasowaną, granatową marynarkę. Myślałam, że zemdleję na sam jego widok. Wyglądał, tak przystojnie! Nie sądziłam, że sam widok faceta może doprowadzić do skrajnych palpitacji serca i stanu przedzawałowego. Teraz już wiedziałam, że to możliwe. Tommy był najprzystojniejszym mężczyzną jakiego kiedykolwiek widziałam!

- Cześć, Gabby – chłopak uśmiechnął się do mnie uroczo, a ja dziękowałam wszystkiemu, że stałam obok barierki i miałam się czego podeprzeć, bo w tym momencie leżałabym jak długa na podłodze i czekała na pomoc księcia na białym rumaku. Cóż… W tym wypadku księciem był Thomas, a białym rumakiem…. No nie było białego rumaka. Był tylko książę. Cholernie seksowny książę!

- Cześć, Tommy – wyjąkałam, czując jak cała się rumienię na twarzy. To było nierealne, że chłopak taki jak Thomas szedł na randkę z dziewczyną taką jak ja. Miałam wrażenie, że śnię, ale to nie był sen. To działo się naprawdę! Nawet w moich najśmielszych marzeniach nie przypuszczałabym, że sama mogłabym brać w czymś takim udział!

- Gabby, mogłabyś być tak uprzejma i przedstawiła nas? – Adam posłał mi rozbawione spojrzenie, a ja miałam ochotę go udusić. Zwłaszcza, że to on otwierał drzwi i na pewno zdołał już chwilę porozmawiać z blondynem.

- No tak – westchnęłam bezgłośnie. – Thomas to jest Adam i Maggie. Maggie to moja siostra – wskazałam na kobietę, która stała przede mną, a ta uśmiechnęła się wesoło i uścisnęła rękę mojego chłopaka. CHWILA, CO? To nie był mój chłopak! O czym ja w ogóle pomyślałam?!

- Miło mi poznać – blondyn zaczesał włosy do tył, co wydawało mi się tak seksowne, że gdyby teraz się na mnie rzucił to nie miałabym oporów, by mu się oddać. O nie! Działo się ze mną coś dziwnego! Nigdy nie myślałam w ten sposób. N-I-G-D-Y. – Gabby?

- Hmmm? – spojrzałam na niego rozmarzona. Przysięgam, że cała trójka doskonale zdawała sobie z tego sprawę, a już na pewno Sangster. Zachowywałam się jak idiotka! Totalny pustak! A mimo to, blondyn cały czas uśmiechał się do mnie rozbawiony. Tak jakby w ogóle mu to nie przeszkadzało, a wręcz przeciwnie – był z tego zadowolony.

- Musimy już iść – skinęłam głową, a potem szybko wyprowadziłam Thomasa z domu. Szczerze to odetchnęłam z ulgą, gdy znaleźliśmy się po za widokiem mojej siostry i Adama. No może nie do końca, bo ci i tak podglądali nas przez okno. A to ciekawskie mendy! – Wyglądasz cudownie, Gabby.

- Nie tak jak ty, ale dzięki – kiedy zrozumiałam, co powiedziałam chciałam zapaść się pod ziemię ( który to już raz). Blondyn, jednak nie skomentował tego. Złapał mnie za rękę i zaprowadził mnie do swojego czarnego samochodu. Nie byłam orłem w tych sprawach i kompletnie nie miałam pojęcia, co to za marka. Przynajmniej wiedziałam, że książę nie był bez rumaka. W tym przypadku rumakiem był jego samochód, do którego otworzył mi drzwiczki i posadził na miejscu pasażera z przodu.

- To gdzie mnie zabierasz? – zapytałam, kiedy Thomas odpalał silnik swojego auta.

- Zadajesz za dużo pytań – blondyn spojrzał na mnie przelotnie, a potem wyciągnął do mnie swoją dłoń. Tylko przez chwilę się zawahałam, bo potem szybko go złapałam i złączyłam nasze ręce.

Muzyka

Przez całą drogę, Thomas nic nie mówił, ale ja nie narzekałam, bo cisza, która miedzy nami panowała wcale nie była krępująca. Wręcz przeciwnie. Chyba po raz pierwszy nie czułam się skrępowana i nie musiałam się zastanawiać nad tym, co powiedzieć, by podtrzymać rozmowę. Blondyn, co chwila na mnie spoglądał i posyłał mi ten uroczy uśmiech, a ja mogłam zrobić tylko to samo.

Thomas zaparkował w końcu na jakimś parkingu, a potem otworzył mi drzwi i pomógł wysiąść z auta. Nie puszczał mojej ręki nawet wtedy, kiedy weszliśmy do restauracji, a potem gdy szliśmy do stolika.

- Mam nadzieję, że ci odpowiada? – zapytał, odsuwając krzesło od stolika, tak że mogłam usiąść. – Nie chciałem wybierać niczego w centrum miasta, bo tam od razu ktoś mógłby mnie rozpoznać, a dzisiaj ostatnią rzeczą jaką chcę to żeby ktoś pytał się o autograf.

- Jest idealnie – skinęłam głową i wcale nie myślałam inaczej. Restauracja była naprawdę wspaniała. Wystrój w środku był w starym stylu, ale to niezwykle mnie urzekło. Po za tym Thomas wybrał jeden ze stolików, które były bardziej na uboczu i znajdywał się jak najdalej od okien. Nie miałam zamiaru mu tego w żaden sposób wytykać, bo po pierwsze to było praktyczne. Mogliśmy spędzić czas we dwójkę bez obawy, że ktokolwiek mógłby nas podsłuchać. Dodatkowo w ten sposób było mniej prawdopodobne, że ktoś będzie w stanie zrobić nam zdjęcie. Mimo, że do tej pory nie spotkałam żadnego dziennikarza w otoczeniu Thomasa to jednak zdawałam sobie sprawę z tego, że on był sławnym aktorem. Prędzej, czy później ktoś musiał się nim zainteresować.

- Cieszę się, że ci się podoba – Tommy posłał mi uśmiech i usiadł naprzeciwko mnie. Chłopak nic więcej nie zdążył powiedzieć, bo obok nas pojawił się kelner, który wręczył nam karty. Spoglądając na te wszystkie dania, zdałam sobie sprawę, że żadne z nich nic mi nie mówi. Byłam w Anglii już jakiś czas, a tak naprawdę nie zdążyłam spróbować żadnego, typowego angielskiego jedzenia. I szczerze? Patrząc na ich nazwy wcale nie miałam ochoty cokolwiek z tego spróbować. Ubolewałam, bo nie było mojego ukochanego makaronu ze szpinakiem w menu. W ogóle praktycznie żadnych dań z makaronem nie było.

- Możesz mi coś wyjaśnić? –spytałam, podnosząc swój wzrok znad karty.

- O co chodzi, Gabby?

- Tak właściwie to nigdy wcześniej nie jadłam typowych angielskich dań i w sumie nie mam pojęcia, co te nazwy oznaczają.

Blondyn zaśmiał się wesoło, a ja sama uśmiechnęłam się delikatnie. Jeśli na początku naszej znajomości od razu wkurzyłabym się na coś takiego, tak teraz wiedziałam, że Thomas nie miał nic złego na myśli. Chłopak przysunął się do mnie bliżej, a ja poczułam zapach jego perfum i zapragnęłam go pocałować. Tak po prostu.

- To co chcesz wiedzieć, mała?

- Co to jest lancashire hotspot? – wskazałam mu ręką na rubrykę, w której znajdowało się danie. To było trudniejsze do wymówienia niż sądziłam.

- To coś w stylu potrawki z jagnięciny, cebuli i krojonych ziemniaków – kompletnie nie zrozumiałam, co przed chwilą do mnie powiedział. Pewnie dlatego też od razu wiedziałam, że nie zamówię tego… czegoś. Spojrzałam na Thomasa, który przyglądał mi się intensywnie, co cholernie mnie peszyło.

- Czemu, tak na mnie patrzysz?

- Bo podoba mi się to na co patrzę – zaśmiałam się wesoło i śmiałam się przez kilka, dobrych chwil, że w pewnym momencie oparłam się czołem o jego ramię i dopiero wtedy próbowałam się uspokoić. Może to było głupie, ale chyba jeszcze żaden tekst nie rozśmieszył mnie tak bardzo. Mógł powiedzieć wszystko, a wykorzystał zdanie, które wraz z Aną uważałyśmy za najbardziej tandetne. Jednak to nie zmieniało tego, że na jego słowa moje serce zabiło mocniej i wtedy nie wydawało mi się to tak głupie jak wcześniej.

- Przepraszam – powiedziałam nadal rozbawiona. – Nie jestem chodzącą pięknością, Thomas. Takie teksty cholernie mnie peszą, więc nie dziw się, że reaguję w najmniej spodziewany sposób.

- Nie dziwię się – blondyn po raz kolejny posłał mi uśmiech. – I uważam, że jesteś piękna. Dla mnie najpiękniejsza.

- Tommy…

- Mówiłem ci, że zrobię wszystko byś została moją dziewczyną, a ja dotrzymuję słowa.

- Przecież to bezsensu! – chłopak uniósł brew do góry, a ja zagryzłam dolną wargę. Co ze mną było nie tak, że na swojej pierwszej randce chciałam przekonywać faceta, że nie powinien prosić mnie o to bym była jego dziewczyną. – Znamy się niecały miesiąc, a za kolejne dwa mnie tutaj już nie będzie. Nic tak naprawdę o sobie nie wiemy za wyjątkiem tego, że ty jesteś sławnym aktorem, a ja tylko dziewczyną, która studiuje technologię chemiczną. I to gdzie? W Polsce! Jesteśmy z dwóch różnych światów, Thomas.

- Mylisz się – złapał mnie za rękę i niemal kazał spojrzeć sobie w oczy. Jego ciemne tęczówki powodowały tylko to, że nie byłam w stanie skupić się na tym, co do mnie mówił i jedyne, co mogłam zrobić to zatracić się w jego oczach, w których co chwilę pojawiały się wesołe iskierki. – Gdyby wszystko było takie bezsensu to każde z nas do niczego, by nie doszło. Znam cię , Gabby. Jeszcze nie tak bardzo jak bym chciał, ale znam. Jesteś piękną, mądrą dziewczyną, która przeszła w życiu kilka chwil trudności, ale nie pozwoliła się załamać. Jesteś niezwykle silna i może ty tego nie dostrzegać to ja zauważyłem to od razu. Czasem masz dziwne poczucie humor i nie raz trudno mi jest odgadnąć, co ci chodzi po głowie, ale to w tobie uwielbiam. Jesteś radosna praktycznie przez cały czas i nie pozwalasz się poniżać przez nikogo. Mimo, że jesteś niezwykle pozytywną osobą i nie masz problemów z nawiązywaniem kontaktów to utworzyłaś wokół siebie mur przez który trudno się przebić. Może znamy się niecały miesiąc, ale wiem o tobie więcej niż mogłabyś się spodziewać.

- Thomas… - westchnęłam bezgłośnie. Mogłam się okłamywać, ale niestety wiedziałam, że chłopak ma racje. Sangster opisał mnie w bardzo dokładny sposób i zrobił to niezwykle precyzyjnie. – Ja po prostu nie chcę zostać zraniona.

- Nikt nie chce cierpieć, ale to jest nieuniknione – Thomas schował moje ręce w swoich o wiele większych. Byłam głupia, bo dopiero teraz dochodziłam do tego, że przecież nie tylko ja miałam za sobą jakąś przeszłość. – Słuchaj, jakiś czas temu miałem dziewczynę. Kochałem ją, ale jak się okazało tylko mnie wykorzystała, a kiedy nie byłem potrzebny bez oporów mnie zostawiła. Wszyscy moi bliscy powtarzali mi, że ten związek jest bez przyszłości, ale ja im nie wierzyłem. Kiedy zrozumiałem, że to wszystko nie ma sensu to cierpiałem. Przez dłuższy czas do nikogo się nie odzywałem, bo nie byłem w stanie spojrzeć im w oczy. Teraz minęło sporo czasu od tamtych wydarzeń, ale wiesz co? Niczego nie żałuje, bo to nie doprowadziłoby mnie do miejsca, w którym się teraz znajduję. A teraz jedyne czego pragnę to spędzać czas w twoim towarzystwie i po prostu być z tobą.

- Ja… Nie miałam pojęcia – wyjąkałam z przejęciem. Czułam się jeszcze głupiej niż wcześniej. – Thomas naprawdę mi przykro. Też chcę spędzać czas w twoim towarzystwie i spotykać się z tobą. Jednak musisz zrozumieć, że to nie jest dla mnie takie łatwe, by tak po prostu się na ciebie otworzyć. To ma związek z moim ojcem i tym jak porzucił mnie i moją mamę zaraz po moich narodzinach. Nie znam go, ale to, że nas zostawił podświadomie sprawia, że boję się momentu, w którym ktoś stanie mi się, tak bardzo bliski, a potem zrobi to samo, co on. Porzuci mnie bez żadnego słowa.

- Gabby… -  chłopak pogłaskał mnie po policzku, a potem zbliżył nasze twarze do siebie. Byliśmy, tak blisko, że bez problemu mógłby mnie pocałować, ale nie zrobił tego. – Nie chcę cię skrzywdzić. Chcę po prostu z tobą być.

I co ja mogłam zrobić z tym, że Thomas robił wszystko bym zmieniła swoje zdanie? Naprawdę nie wiedziałam, co z tego wszystkiego może wyjść, ale w tym momencie tego pragnęłam. 

I mamy nowy rozdział. Tak jak obiecałam - zdecydowanie dłuższy i mam nadzieję, że tym razem długość Was zadowoli. Czy jest tutaj ktoś, kto tak samo jak ja jest roztrzęsiony po tym, co się stało w Nicei? Francja to kraj naprawdę bliski mojemu serce i płakać mi się chcę, gdy słyszę o takich tragediach. Mam pytanko do Was. Ostatnio napisałam miniaturkę w nawiązaniu do Our Destiny. Czy ktoś byłby chętny, by ją przeczytać?Elliaze