19

Muzyka

Nie mam pojęcia, co ubrać. Pomóż mi.

Nie ważne, co ubierzesz, Gabby. I tak będziesz wyglądać pięknie i seksownie.

Stwierdzałam, że Thomas był cholernym flirciarzem. Nie tyle, co flirtował z innymi dziewczynami, kiedy był ze mną. On flirtował właśnie ZE MNĄ, co było urocze, ale cholernie wkurzające, bo każdy taki sms od niego powodował, że się rumieniłam. Teoretycznie nie powinnam skoro czułam się przy nim jak przy nikim innym i byliśmy w stanie rozmawiać ze sobą o wszystkim. Nawet na takie tematy, które umiałam poruszać tylko z Anastazją.

Wcale mi nie pomagasz.

Zawsze do usług :*

Wywróciłam oczami i odrzuciłam kolejną stylizację. Czułam się tak samo jak wtedy, gdy szykowałam się na naszą wspólną kolację. W tym, że teraz teoretycznie powinnam wiedzieć doskonale, co ubrać. Nie raz byłam na koncercie w klubie muzycznym i w takich sytuacjach zawsze ubierałam zwykłe jeansy i koszulę w kratę. Powinnam zrobić to samo, tylko czemu uważałam, że akurat teraz to było kompletnie nie odpowiednie?

Westchnęłam i wkurzona ściągnęłam z wieszaka skórzaną kurtkę i połączyłam ją z ciemnymi jeansami wraz z białą, luźną koszulą  w czarne grochy. Efekt był lepszy niż się spodziewałam, ale do tego wszystkiego czegoś mi brakowało. Przeszukałam wszystkie moje bagaże, a kiedy znalazłam czarne, niezbyt wysokie szpilki od razu je założyłam. Wszyscy się ze mnie śmiali, kiedy pakowałam je do walizki, a teraz po prostu pasowały idealnie. Wiedziałam, że jeden elegancki strój mi się przyda. Jednak jednocześnie dochodziłam do wniosku, że za miesiąc miałam pokazać się na czerwonym dywanie z Thomasem, a ja nie miałam nic, co mogłabym ubrać. A kiedy przypomniałam sobie, że nie stać mnie na to, by kupić sobie jakąś wypasioną kieckę, by nie zrobić wstydu tym jak wyglądam przed wszystkimi to załamywałam się jeszcze bardziej. Wzięłam głęboki oddech. Koniec na dzisiaj. Będę się tym martwić potem.

Schodząc po schodach w moich wysokich butach przypominałam sobie jak to jest chodzić w szpilkach. Uwielbiałam to obuwie, ale wiedziałam doskonale, że nie nadaje się ono do chodzenia na co dzień. Nawet przez chwilę żałowałam tego, że je ubrałam, ale nie było już odwrotu, bo z salonu usłyszałam głos Thomasa, który rozmawiał wesoło z Adamem i moją siostrą.

— Jestem już gotowa — powiedziałam wchodząc do pomieszczenia. Nie miałam kompletnie pojęcia czemu wszyscy odwrócili się w moją stronę i zamilkli jak tylko mnie zobaczyli. — Mam coś na twarzy?

— Nie, wyglądasz pięknie — Thomas podszedł do mnie w kilku krokach, złapał moją twarz w swoje dłonie i pocałował mnie na powitanie. — Jesteś najpiękniejsza.

— Przestań, tak mówić, bo to powoduje, że cały czas się rumienię.

— I dobrze — westchnęłam rozbawiona, zapominając o tym, że naszej rozmowie przysłuchuje się moja siostra wraz z Adamem. — Wyglądasz wtedy ślicznie.

— Nie żeby coś, ale my tutaj jesteśmy — zawołał Weston, a ja posłałam mu mordercze spojrzenie. — Nie patrz tak na mnie, skarbie. Z najmniejszą przyjemnością wam przerwałem, ale z tego, co rozumiem to koncert się zaczyna o 19, więc nie powinniście już wychodzić?

— Czy ty nas właśnie wyganiasz? — wychyliłam głowę zza boku Thomasa i przyjrzałam się Adamowi.

— No, tak. Wiesz, wy będziecie sobie szaleć w klubie, a my tutaj.

— Więcej nie chcę słyszeć — zawołałam natychmiast, co wywołało śmiech całej trójki. Z kim ja mam do czynienia? Ze świrami. — To, co idziemy?

Thomas skinął głową. Pożegnaliśmy się z moją siostrą i przyszłym szwagrem, a potem opuściliśmy dom. Już chyba z przyzwyczajenia, Tommy pomógł mi wsiąść do samochodu, a potem złapał mnie za rękę i wyjechał na główną ulicę.

— Lubię twoją siostrę i Adama — powiedział niespodziewanie, a ja spojrzałam na niego zaciekawiona. — Widać, że się kochają i świetnie się ze sobą dogadują.

— Tak, to prawda — od razu się zgodziłam. — Chociaż, gdy po raz pierwszy zobaczyłam ich razem to nie pomyślałabym, że ta dwójka może ze sobą wytrzymać.

— Czemu?

— Maggie jest typem, który musi zrobić wszystko samemu i to jak najlepiej. Adam jest jej przeciwnością, więc dla mnie to trochę szalone, że się dogadują.

— Wiesz… Przeciwieństwa się przyciągają — puścił mi oczko. — Myślę, że najważniejsze jest to jak się czujesz w towarzystwie tej drugiej osoby. Po nich widać, że nie muszą niczego przed sobą ukrywać.

— A ty jak się czujesz w moim towarzystwie? — zapytałam zaciekawiona. Zastanawiałam się nad tym od momentu, w którym zaczęliśmy tą rozmowę. Byłam po prostu ciekawa, czy chłopak widział to tak samo jak ja. Podejrzewałam, że nie, bo już dawno doszłam do tego, że moja osobowość była bardzo trudna do zrozumienia nawet przeze mnie samą.

— Przy tobie jestem najlepszą wersją siebie — uśmiechnął się i ścisnął delikatnie moją rękę. Poczułam niewyobrażalne ciepło przechodzące przez każdą moją komórkę. —Nie muszę niczego ukrywać, a przede wszystkim nie muszę nakładać żadnych masek. Po za tym widzisz we mnie zwykłego chłopaka od samego początku, a nie znanego aktora.

— To też w tobie widzę — zażartowałam. — Gdyby było inaczej to po naszym pierwszym spotkaniu nie wygooglowałabym wszystkich informacji na twój temat.

— Czytałaś o mnie w Internecie? — zaśmiał się szczerze, a potem zaparkował przed klubem. — Jesteś niesamowita, Gabby.

— Powiedziałabym, że szukałam informacji jak mogę się z tobą skontaktować, by wygarnąć ci jak bardzo nie podobało mi się twoje zachowanie, kiedy na mnie wpadłeś.

— To ty nie patrzyłaś gdzie idziesz – miałam ochotę go udusić. Dokładnie tak samo jak w tamten dzień, gdy się zgubiłam. — Normalny człowiek patrzy gdzie idzie.

Pokazał mi język, ale zanim zdążyłam zareagować on mnie pocałował, a ja nie byłam w stanie dłużej się na niego gniewać.

Thomas zaprowadził mnie do wejścia, ale nie do tego, w którym stało cholerę ludzi i czekało na swoją kolej. Thomas po prostu przywitał się z ochroniarzem, zamienił kilka miłych słów, a potem otworzono przed nami bramki. To wszystko miało miejsce tylko przez jakieś kilka minut, ale zdążyłam zauważyć kilka rzeczy. Pierwsza: plakat na drzwiach klubu głosił, że zespół, który dzisiaj wystąpi to The Luka State. Nie miałam pojęcia, ale kojarzyłam skądś tą nazwę. Drugą rzeczą, którą zarejestrowałam to fakt, że większość dziewczyn, która czekała na swoją kolej, patrzyła się na mnie z nieopisaną nienawiścią w oczach. Całej reszcie byłam raczej obojętna i tylko jedna blondynka posłała mi szczery uśmiech, co odwzajemniłam. Ostatnią, trzecią rzeczą, którą zaobserwowałam to fakt, że wszyscy ci ludzie, którzy stali w kolejce trzymali w rękach swoje telefony i bez oporów robili nam zdjęcia. Coś czułam, że jutro rano dokładnie te same zdjęcia pojawią się w Internecie. 

Szczerze odetchnęłam z ulgą, kiedy znalazłam się w klubie. Wiedziałam, że tam prędzej uda mi się uciec od wszystkich spojrzeń.

— Hej, ja znam ten zespół! – zawołałam, kiedy po raz kolejny przeszłam obok plakatu zespołu. Tak wolno to jeszcze nigdy nie kojarzyłam faktów, ale przypomniałam sobie, że Thomas występował w ich teledysku. — Czemu zabrałeś mnie na koncert zespołu, w którego teledysku występowałeś?

— By posłuchać muzyki na żywo — powiedział uśmiechając się tajemniczo, a ja miałam dziwne przeczucie, że nie mówi mi całej prawdy. — Nie widzę związku, Gabby. To tylko koncert, nic więcej.

— Jakoś ci nie wierzę — mruknęłam posępnie, a Thomas pokręcił rozbawiony głową. — Ale niech będzie. Najwyżej potem będę tego żałować.

— Nie będziesz — zapewnił mnie przekonany. — Uwierz mi. 

Muzyka

Koncert zaczął się na dobre, a ludzie skakali i tańczyli do muzyki. Niektórzy śpiewali teksty piosenek wraz z zespołem, a ja po prostu świetnie się bawiłam. Thomas dbał cały czas o to bym miała coś do picia, więc kiedy tylko zauważył, że miałam pustą szklankę to od razu szedł i zamawiał mi kolejny napój. Nie szalałam jeśli o to chodziło i za każdym razem prosiłam go tylko o sok, a on nie naciskał i przynosił mi dokładnie to, co chciałam.

— Przyniosę ci coś do picia — powiedział po raz kolejny i już wstawał z kanapy, kiedy szybko złapałam go za rękę.

— Daj spokój, Tommy — uśmiechnęłam się do niego wesoło. — Zatańcz ze mną, bo od samego początku tylko o tym marzę.

Blondyn skinął głową, a potem złapał mnie za rękę i pokierował w stronę parkietu. Pomachał do zespołu na scenie, szybko zgarnął mnie w swoje ramiona i zaczął mnie prowadzić. Nie wiem jak niedoświadczona musiałabym być żeby stwierdzić, że Thomas był fatalnym tancerzem. Sangster cholernie dobrze tańczył, a ja tylko się zastanawiałam, czy jest coś w czym nie jest dobry. Był świetnym aktorem, tańczył lepiej niż ja i potrafił rozbawić każdego. Czego mu brakowało do ideału?

— Gdybym wiedziała, że przy tobie wyjdę na totalną łamagę to w ogóle bym nie prosiła cię o to byś ze mną tańczył — powiedziałam w pewnym momencie. Thomas pokręcił rozbawiony głową  i tylko okręcił dookoła własnej osi. Zawsze uważałam, że nie tańczyłam, aż tak źle, bo miałam poczucie rytmu i potrafiłam się wczuć w muzykę. Tylko, że jak tańczysz z kimś pokroju Sangstera to całą pewność szlag trafia i myślisz tylko o tym, by tańczyć najlepiej jak umiesz.

— Jeśli masz odpowiedniego partnera to nie musisz umieć tańczyć — blondyn puścił do mnie oczko. Przyciągnął mnie do siebie, tak, że stykaliśmy się ciałami, a ja pozwoliłam mu się prowadzić w tylko sobie znanym tempie.

— Wiesz, że skromny to ty nie jesteś?

Tommy zaśmiał się wesoło, a potem nie czekając na nic, pocałował mnie. Za każdym razem, gdy to robił miałam wrażenie, że na świecie istniejemy tylko my i nic innego mnie nie obchodziło. Tak samo było i tym razem, dlatego nieźle się zdziwiłam, kiedy usłyszałam głośne oklaski, gdy oboje oderwaliśmy się od siebie. Zrozumiałam, że zespół skończyć grać kolejną swoją piosenkę i teraz zapowiedział chwilę przerwy. Każdy przyjął tą informację ze spokojem, a ja szczerze odetchnęłam, bo ten taniec nieźle mnie wykończył.

— Chodźmy się napić — skinęłam głową i pozwoliłam się poprowadzić do baru, gdzie Thomas zamówił dwie szklanki z wodą mineralną. Nawet nie miałam pojęcia, że mogłabym być tak spragniona! Jednak taniec z Sangsterem mógł wykończyć, zwłaszcza kogoś takiego jak ja. Ale cholera! Ja chciałam jeszcze więcej.

— To teraz mi powiedz, gdzie nauczyłeś się, tak dobrze tańczyć?

— Tylko się nie śmiej — zaczesał włosy do tyłu i spojrzał na mnie rozbawiony. — Moja mama mnie nauczyła. W sumie jakby nie patrzeć to moim rodzicom zawdzięczam najwięcej.

— I tak powinno być — pocałowałam go w policzek, by ukryć to jak przez chwilę zrobiło mi się przykro. Cholera, Gabi! W tym momencie zazdrościłam mu, że miał tak świetną rodzinę – nie musiałam jej poznawać, by to wiedzieć. A ja? Mój ojciec zostawił moją matkę, chwilę po moich narodzinach i od tamtej pory słuch po nim zaginął. Natomiast moja mama…. Wnioskowałam, że do tej pory się z tym nie pogodziła. Nie mogłam zbytnio narzekać, bo moje dzieciństwo wcale nie było takie złe, ale zawsze wiedziałam, że czegoś w nim brakowało.

— Zamyśliłaś się, czy mi się wydaje? — poczułam mocniejszy uścisk na swojej dłoni, a potem spojrzałam z nieznacznym uśmiechem na Thomasa. Nie sądziłam, że to właśnie w nim znajdę swoją bratnią duszę.

— Tylko o czymś pomyślałam. Nic takiego, bo tamto i tak nie ma już znaczenia. Ważne jest to, co jest teraz i tutaj, a w tym momencie chcę się cieszyć każdą minutą z tobą.

— To tak samo jak ja — złożył delikatny pocałunek na moim czole, a potem posłał mi ten sam tajemniczy uśmiech, który zauważyłam, gdy tylko weszliśmy do klubu. — Poczekaj na mnie chwilkę, okej?

Miałam zamiar zapytać się po jaką cholerę mam na niego czekać, jednak ledwo zdążyłam otworzyć usta, a jego już nie było. W tym tłumie ludzi dosyć szybko mi się zgubił, więc odwróciłam się do baru i zamówiłam sobie jeszcze jedną wodę z cytryną. Kolejne minuty mijały, a kiedy Thomasa nadal nie było, zaczęłam się zastanawiać gdzie go posiało. Do mojej głowy od razu wpadło tysiące czarnych scenariuszu, w których ktoś go zaatakował, pobił i zostawił pod drzwiami klubu. Zacisnęłam mocno pięści, bo zdałam sobie sprawę z tego, że gdyby coś takiego się stało to… Nie mam pojęcia jak bym sobie z tym poradziła. Zależało mi na nim i nie chciałabym, by coś złego mu się stało. Byłam zaniepokojona, ale potem usłyszałam głośne oklaski i gwizdy, co oznaczało tylko tyle, że zespół wrócił na scenę. Odwróciłam się w tamtą stronę, by chociaż na chwilę nie myśleć o tym, że Thomasowi faktycznie mogło się coś stać.

— Mam nadzieję, że chwilę odpoczęliście? — ludzie obecni w klubie zaczęli wiwatować i krzyczeć, że to były najdłuższe minuty w ich życiu. Przyglądałam się uważnie wokaliście i miałam wrażenie, że mężczyzna uśmiechnął się wesoło. Kurde, zawsze się zastanawiałam jakie to uczucie, kiedy występujesz przed grupą ludzi, którzy uwielbiają twoją muzykę. Niby studiowałam technologię chemiczną, ale od dziecka marzyłam, by zostać piosenkarką. Albo aktorką. Albo…. Chyba kiedyś myślałam o byciu astronomem. — To świetnie, jednak zanim zaczniemy to chciałbym zaprosić na scenę mojego starego przyjaciela. Cholernie wnerwiającego, ale podejrzewam, że gdyby nie jego pomoc to nie byłoby nas tutaj. Panie i Panowie, powitajcie gromkimi brawami nikogo innego jak Thomasa Sangstera.

Tłumy dziewczyn zaczęły piszczeć z radości, a ja miałam ochotę zaśmiać się nad ich głupotą. Chociaż… Nie, starałam się je rozumieć. Zapewne gdybym w tym momencie zobaczyła na ulicy Toma Hiddlestone’a albo Gerarda Butlera to zachowywałabym się tak samo. Wstyd mi się przyznać przed samą sobą, ale gdyby okoliczności poznania Tommy’ego były zupełnie inne to na pewno zrobiłabym to samo. Piszczała z wrażenia, że widziałam znanego i w dodatku przystojnego aktora. Thomas wyszedł na środek sceny, a ja mimowolnie odetchnęłam z ulgą.

Przynajmniej nie musiałam się martwić, że coś mu się nie stało.

— Cześć wszystkim — zawołał wesoło do mikrofonu, a ja oderwałam swoje spojrzenie od niego, kiedy zauważyłam jak kilka metrów ode mnie jakaś młoda dziewczyna prawie mdlała na jego widok. — Jeśli nikomu to nie będzie przeszkadzać to chciałbym coś zaśpiewać. To jak, mogę?

Ludzie znowu zaczęli wiwatować, a mnie naszło dziwne wrażenie, że zaraz stanie się coś czego kompletnie nie będę się spodziewać. Chociaż… Czy spodziewałam się czegokolwiek po Thomasie? Nie. Ten facet był tak nieobliczalny, że czasami bałam się tego, co krąży po jego głowie i na jaki, fantastyczny pomysł wpadnie.

— Jednak… — Tommy uniósł ręce do góry, uciszając tłum. — Potrzebuję do tego odpowiednią partnerkę — dziewczyny stojące przy samej scenie niemal zaczęły się bić o to, która ma wystąpić. Wszystkie wyciągały ręce do góry w nadziei, że Sangster to właśnie którąś z nich wybierze. Byłam rozbawiona tym widokiem, bo blondyn w ogóle nie zwracał na to uwagi. Sam spojrzał na nie rozweselony, ale potem zaczął rozglądać się po klubie, tak jakby czegoś szukał. — Gabby, gdzie jesteś?

SŁUCHAM?! On wcale nie chciał ze mną zaśpiewać w obecności tych wszystkich ludzi.

Kiedy usłyszałam swoje imię znieruchomiałam, a szklanka z wodą wypadła mi z ręki i rozbiła się na podłodze. Biorąc pod uwagę, że w sali było słychać tylko rozweselone rozmowy to dosyć szybko wyłapano mnie z tłumu. Wielkie, jasne światło zostało pokierowane na moją osobę, a ja szybko zamrugałam oczami, by się do niego przyzwyczaić.

— Tutaj jesteś! — zawołał wesoło, a potem zwrócił się do reszty. — Gabby jest trochę zaskoczona, więc potrzebuje jakiejś motywacji. Pomożecie mi ją zachęcić do wspólnego występu?

Cała widownia zaczęła wiwatować moje imię, aż w pewnym momencie poczułam jak ktoś delikatnie popchnął mnie w stronę sceny. Boże…. Zabiję cię, Sangster. Jak tylko przetrwam ten występ i kompletnie się nie ośmieszę to go zabiję. Blondyn podał mi rękę z uśmiechem, a potem zaprowadził mnie do drugiego mikrofonu.

— Zabiję cię za to — szepnęłam mu do ucha, a ten tylko zaśmiał się wesoło i na oczach tych wszystkich ludzi, pocałował mnie w policzek.

— Przecież to było twoje marzenia, Gabby — powiedział wesoło. Nie mogłam się z nim nie zgodzić w końcu sama mu o tym powiedziałam. Jednak, tak czy siak nie spodziewałam się tego, że postanowi pomóc mi je spełnić. – Po za tym doskonale znasz tą piosenkę. Słuchasz jej za każdym razem, kiedy gdzieś jedziemy.

To niczego nie zmieniało. Stresowałam się za każdym razem, gdy musiałam śpiewać na szkolnej akademii nawet mimo, że byłam świetnie przygotowana. Teraz? Nie wiem, ale z wrażenia chyba po prostu przestałam cokolwiek odczuwać. 

Witajcie!

Mamy za sobą rozdział 19. Nie mogę uwierzyć, że to wszystko, tak szybko minęło i jesteśmy już w połowie historii. 

Jutro 1 wrzesień - chyba najbardziej znienawidzony dzień przez uczniów. Przyznajcie się, do której klasy jutro idziecie? A może, tak jak ja czekacie jeszcze miesiąc na rozpoczęcie zajęć?

Jak zawsze - czytajcie, komentujcie, oceniajcie i bądźcie na bieżąco!

Pozdrawiam Was ciepło!

Elliaze.