20 EDIT

Muzyka

Thomas posłał mi wesoły uśmiech, a potem dał znać zespołowi, który miał nam akompaniować. Chęć zabicia tego chłopaka nadal nie minęła, ale mimo wszystko chciałam jak najlepiej wypaść, a do tego musiałam być jak najbardziej skupiona. 

Thomas:

Oh, angel sent from up above

You know you make my world light up

When I was down, when I was hurt

You came to lift me up

Life is a drink, and love's a drug

Oh now I think I must be miles up

When I was a river, dried up

You came to rain a flood

Wiedziałam, że Thomas zrobił to specjalnie. Wybrał piosenkę, którą uwielbiałam i przy której nie mogłam wysiedzieć w miejscu. Za każdym razem, kiedy słyszałam ją w radio to mnie ponosiło. Sangster nie raz śmiał się ze mnie, kiedy jechaliśmy autem, a ja usłyszałam tą piosenkę. Niezwykle rozśmieszało go to, co wtedy wyrabiałam, a ja sama nie miałam pojęcia o co mu chodzi. Przecież tylko podśpiewywałam sobie pod nosem moją ulubioną piosenkę! Jasne, Gabby. Szybko zignorowałam ten denerwujący głosik w głowie i zaczęłam poruszać się do rytmu. Tommy wskazał mi ręką na stojak, więc przysunęłam się bliżej mikrofonu, a potem chwyciłam go w ręce.

Gabby&Thomas:

So drink from me, drink from me

When I was so thirsty

Pour on a symphony

Now I just can't get enough

Put your wings on me, wings on me

When I was so heavy

Pour on a symphony

When I'm lower, lower, lower, low

Oh-ah-oh-ah-oh-ah

Got me feeling drunk and high

So high, so high...

Oh-ah-oh-ah-oh-ah

Now I'm feeling drunk and high

So high, so high...

Woo!

Gabby:

Oh, angels sent from up above

I feel it coursing through my blood

Life is a drink, your love's about

To make the stars come out

Put your wings on me, wings on me

When I was so heavy

Pour on a symphony

When I'm lower, lower, lower, low

Jak przez chwilę przestałam myśleć o stresie to tak w momencie, kiedy Thomas kazał mi kolejną zwrotkę zaśpiewać samej, poczułam mocny uścisk w żołądku. Przymknęłam na chwilę oczy, by zebrać wszystkie myśli, jednocześnie starając się zaśpiewać najlepiej jak umiałam. Od małego dziecka uwielbiałam śpiewać i od podstawówki brałam udział we wszystkich akademiach. Jednak nigdy nie śpiewałam sama, bo zawsze występowałam w chórze, ale nawet wtedy cholernie się stresowałam. Zawsze uważałam, że wszyscy wytykają mnie palcami i teraz wcale nie było lepiej. Do momentu, w którym nie poczułam delikatnego dotyku na swojej dłoni, a kiedy otworzyłam oczy to jedyne, co ujrzałam to wesoły, pokrzepiający uśmiech Thomasa. 

Gabby&Thomas:

Oh-ah-oh-ah-oh-ah

Got me feeling drunk and high

So high, so high

Oh-ah-oh-ah-oh-ah

I'm feeling drunk and high

So high, so high

Gabby:

Ah-oh-ah-oh-ah

La, la, la, la, la, la, la

So high, so high

Ah-oh-ah-oh-ah

I'm feeling drunk and high

So high, so high...

Gabby&Thomas:

Then we'll shoot across the sky

Then we'll shoot across the...

Then we'll shoot across the sky

Then we'll shoot across the...

Then we'll shoot across the sky

Then we'll shoot across the...

Then we'll shoot across the sky

Then we'll shoot across the...

Czy obchodziło mnie to, że wszyscy ludzie nas nagrywali? Szczerze to o tym nie myślałam. Podejrzewałam, że nasz mały występ jutro może znaleźć się na youtubie, ale w tym momencie mało mnie to interesowało. Na początku byłam na niego cholernie za to wkurzona, bo robił coś wbrew mojej woli, ale teraz po prostu musiałam mu za to podziękować. Wiedziałam, że chciał dobrze, a przede wszystkim chciał mi pomóc spełnić jedno z moich marzeń. Udało mi się, bo teraz przekonywałam się jak to jest śpiewać przed całym tłumem ludzi, którzy zaczęli klaskać i wiwatować w momencie, kiedy zszedłeś ze sceny. To było naprawdę przyjemne uczucie. 

— Dobra na początku chciałam cię za to zabić, ale teraz muszę ci podziękować — powiedziałam, gdy oboje zeszliśmy ze sceny i usiedliśmy na tej samej kanapie, co wcześniej. Zespół ponownie grał, ale nasz występ nadal robił wrażenie, bo zauważyłam jak niektórzy machali do nas albo unosili kciuki w górę, kiedy przechodzili obok. Robiło mi się ciepło na sercu, kiedy dochodziłam do wniosku, że wcale nie zaśpiewałam tego, aż tak źle skoro innym to się spodobało.

— No wiesz, co? Czemu chciałaś mnie zabić? — blondyn objął mnie ramieniem i przysunął do siebie. Jakim cudem w ogóle nie ruszało go to, że ci wszyscy ludzie nas bacznie obserwowali i czekali na jakieś pikantne sceny, by zaraz zrobić nam zdjęcie, które potem mogą wrzucić do Internetów? Nie rozumiałam tego. — Przecież ja chciałem tylko jak najlepiej.

— Teraz już to wiem — powiedziałam, a potem sama przestałam myśleć o tym, że znajdujemy się w klubie pełnym ludzi i po prostu go pocałowałam, a on odwzajemnił ten pocałunek. 

— A to za co?

— Tak po prostu — uśmiechnęłam się, a potem ułożyłam głowę na jego ramieniu. Tak jak było teraz, było niesamowicie dobrze. Za nic w świecie nie chciałam tego stracić. 

Muzyka

Z koncertu wróciłam nad samym ranem, więc kiedy tylko znalazłam się w swoim pokoju od razu poszłam spać. No może nie, aż tak od razu, bo najpierw przebrałam się w pidżamę i odpisałam na sms’a od Thomasa, w którym życzył mi dobrych snów. Miałam zamiar się cholernie wyspać, bo czułam, że właśnie tego potrzebuję. Dlatego, kiedy przebudziłam się koło 7 jedyne, co zrobiłam to napiłam się szklanki wody, a potem znowu poszłam spać. I cóż… Śniłam o Thomasie. W moich snach, chłopak nie raz wyznawał mi szaleńczą miłość, a ja wcale nie byłam gorsza. Jednak to moment, w którym przyśniło mi się, że bierzemy ślub rozwalił mnie najbardziej. Dobra, potem było jeszcze lepiej, bo moja głowa płatała mi figle i wyobrażała sobie wielki dom z ogródkiem, po którym biega dwójka małych dzieciaków. Logan Thomas – uroczy blondynek z ciemnymi oczami – ciągnął za długie warkoczyki swoją młodszą siostrę Elizabeth Angelikę. Nie miałam pojęcia skąd to wszystko wiedziałam, ale podświadomie czułam, że ta dwójka właśnie tak się nazywa. Dziewczynka była równie słodka, co jej starszy brat w tym, że miała ciemne włosy i od razu mu oddała, uderzając go w ramię. Nagle – nie wiadomo skąd – pojawił się Thomas i rozdzielił rodzeństwo zanim doszło do rękoczynów. Chłopiec wywrócił oczami na słowa swojego ojca, a potem ruszył w jedną stronę ogrodu i tam zaczął się bawić samemu. Dziewczynka urażona odrzuciła swoje włosy do tyłu, a potem z wysoko uniesioną głową ruszyła w przeciwną stronę, usiadła na huśtawce i zaczęła się huśtać. 

— Ja nie wiem po kim oni to mają — wymruczał mężczyzna podchodząc do mnie i obejmując mnie w pasie. — Z pewnością są gorsi niż ja i Ava, gdy byliśmy w ich wieku. 

— Zapomniałeś, że to nasze wspólne geny — zaśmiałam się, układając głowę na ramieniu blondyna. — Oni nie mogą być spokojni. Zresztą ich braciszek wcale nie jest lepszy. 

Pogłaskałam się po widocznie zaokrąglonym brzuchu, a Thomas szybko złapał mnie za rękę i nie puszczał. Pocałował mnie w policzek i przyciągnął bliżej do siebie. 

— Ja ci mówię, że to będzie dziewczynka — wywróciłam oczami. Tommy zaśmiał się wesoło. — Mała Caitlin Sangster. 

Uśmiechnęłam się wesoło, wzdychają bezgłośnie. W tym momencie czułam się tak dobrze jak jeszcze nigdy. Wiedziałam, że nic złego nie może się stać i już do końca będę szczęśliwa. Wiadomo – nie ma idealnych związków, ale przecież można się postarać o to, by był on jak najlepszy.

—Wstawaj, stara, bo twoja siostra i ten świr Adam już dawno poszli do pracy, a ja nie będę sama włóczyć się po mieście — usłyszałam niespodziewanie bardzo znajomy głos. Otworzyłam oczy i dobrą chwilę zajęło mi dojście do tego, że to wszystko to był tylko piękny sen, który dział się w mojej głowie. Ehhhh, czemu poczułam ogromny zawód na samą myśl, że to nie jest prawda? Bo chciałabyś żeby to się wydarzyło. Matko, ten głos z dnia na dzień był, co raz bardziej wkurzający. 

Przetarłam twarz dłońmi i rozejrzałam się po pokoju w poszukiwaniu osoby, do której należał tamten głos. Ten który mnie obudził, bo ten w mojej głowie należał do mnie samej. Przynajmniej do tej części mnie, która uwielbiała uprzykrzać mi każda chwilę życia. Skierowałam swój wzrok na krzesło obrotowe, na którym rozwaliła się Anastazja.

Chwila, co?!

Co Anastazja robiła w moim pokoju? W ogóle skąd ona nagle wzięła się w Nottingham? Kurde, no. Nadal śnię, bo nie wydawało mi się to, by to wszystko było realne. Uderzyłam się otwartą ręką w czoło i ponownie ległam na poduszki. 

— Wiem, że to sen, więc no nie musisz mi wciskać kitu — powiedziałam, chowając twarz w poduszkę. Zamykałam oczy i byłam blisko tego, by ponownie wrócić do tych wspaniałych obrazów, które podsuwała mi moja wyobraźnia, ale usłyszałam głośny, charakterystyczny śmiech, który mógł należeć tylko do jednej osoby. 

Szybko się podniosłam do pozycji siedzącej, a kiedy przetarłam oczy to zrozumiałam, że ja wcale nie śniłam. Moja najlepsza przyjaciółka siedziała w moim pokoju w Nottingham zwijając się ze śmiechu. Ana naprawdę tutaj była tylko nie wiedziałam…

— …Jak? — zapytałam nie dowierzając w to, że ona naprawdę tutaj jest. — Ale co? Przecież…. Chwila, Ana powiedz mi, że to wszystko nie był sen, a ja naprawdę jestem w Nottingham i nie raz całowałam się z Thomasem Sangsterem?

— To nie sen, stara — odpowiedziała, a ja odetchnęłam z ulgą. Mimo to nadal nie rozumiałam skąd ona się tutaj wzięła. — Nie rób takiej głupiej miny, bo pomyślę, że jesteś niedorozwinięta. Adam mnie zaprosił, a po uzgodnieniu z twoją siostrą zdecydowali, że mogę tutaj pomieszkać przez weekend. Nic ci nie mówiliśmy, bo chciałam ci zrobić niespodziankę. Nie sądziłam, jednak, że na spotkanie z tobą będę musiała czekać, aż tyle czasu. 

— Aaaaaaaaaa! — zawołałam, szybko wyskakując z pościeli. Niemal rzuciłam się na brunetkę od razu ją całując w policzki i mocno ściskając. No co? Nie moja wina, że stęskniłam się za nią przez tych kilka tygodni. Rozmowy przez skype’a to nie to samo, co spotkanie na żywo. — Ana, ty podła krowo! Jak mogłaś mi niczego nie powiedzieć? Przecież bym się przygotowała! Odebrała z lotniska! A tak? Nie lubię cię już. 

— Też cie kocham, skarbie — wyszczerzyła się szeroko. Moja przyjaciółka strzepnęła niewidoczny pyłek z jasnej, letniej sukienki i wstała z krzesła. — Ogarnij się mała, bo jest już 14, a musisz mi jeszcze pokazać miasto, a przede wszystkim CENTRUM HANDLOWE!

— Czemu mnie to nie dziwi?

— No nie wiem? Może znasz mnie zbyt dobrze? — zaśmiałam się szczerze, a potem zostałam sama w pokoju. Na szybkiego wskoczyłam w ubrania z wczorajszego dnia tylko obcasy zamieniłam na zwykłe trampki. Nie miałam głowy do jakiegokolwiek myślenia nad tym, co ubrać i jak się uczesać, więc kiedy tylko skończyłam robić delikatny makijaż, związałam moje włosy w wysokiego kucyka. Przed samym wyjściem spojrzałam na telefon, gdzie widniał nieodczytany sms od Thomasa. 

Jak wstaniesz to daj znać. 

Właśnie wstałam. A właściwie to zostałam brutalnie obudzona przez moją przyjaciółkę. Uwierzysz, że Ana przyjechała do Nottingham? Musisz ją poznać. Po prostu musisz. :D 

Więc widzę, że to odpowiedni czas na imprezę. Co powiesz na jutrzejszy wieczór? I weź ze sobą Adama i Maggie. Oni są szaleni!

To gdzie i o której się widzimy? 

Tam gdzie ostatnio. Będę u was o 19. Pasuje?

Jak najbardziej. I tęsknię za Tobą. 

Zagryzłam dolną wargę, wysyłając ostatniego sms’a. Teoretycznie w żaden sposób nie powinnam obawiać się czegoś takiego, ale nie chciałam wyjść na jakąś idiotkę, która tęskni za swoim chłopakiem, którego widziała kilka godzin wcześniej. 

Ja też. Miłego dnia z Aną. 

Nie miałam pojęcia skąd domyślił się, że spędzę cały dzisiejszy dzień z moją przyjaciółką. Chociaż jakby nie patrząc to wcale nie było to takie trudne do odgadnięcia. Mimo wszystko czułam, że z każdym kolejnym dniem znamy się co raz lepiej. Co gorsza – miałam wrażenie, że Thomas zna mnie lepiej niż ja siebie samą. 

— No w końcu jesteś! — zawołała Ana, kiedy tylko zeszłam do salonu. — Myślałam, że się już nie doczekam. 

— Sorry, że tak długo, ale musiałam się do kogoś odezwać. 

— Oh, nie ściemniaj. Doskonale wiem do kogo — brunetka puściła mnie oczko, a potem rzuciła we mnie małą, zapełnioną siatką, którą złapałam w ostatnim momencie. – Zrobiłam ci śniadano – obiad, więc się ciesz. Teraz zbieraj swoje seksowne, cztery litery i wychodzimy na miasto. Już nie mogę się tego doczekać! — zawołała podekscytowana, a ja tylko zaśmiałam się wesoło. 

To była właśnie Ana. Najbardziej pozytywna osoba na świecie, którą znałam. 

~*~

Cześć!

Czy ktoś wie jak usunąć to tło spod tekstu? Bo kurde męczę się z tym i męczę, a blogspot nadal mnie irytuje tym, że nie chce ze mną współpracować. Z tego też względu to najkrótszy rozdział w historii tego bloga. Miał być dłuższy - i w rzeczywistości jest, ale tak się zdenerwowałam, że przestałam się z tym bawić i powiedziałam STOP. Jeśli ktoś czyta opowiadanie na wattpadzie - tam pojawi się oryginalna wersja, a tutaj zostaje ta, dopóki nie wpadnę na to jak usunąć to tło z tekstu. 

Mam tylko nadzieję, że sam tekst jest czytelny. 

Tak jak zawsze - czytajcie, komentujcie, wyrażajcie opinie. 

Dodatkowo chciałam Was zaprosić na mojego drugiego bloga, którego założyłam przedwczoraj. Tematyka zupełnie inna, bo związana z Igrzyskami Śmierci, jednak jest to opowiadanie, które zaczęłam pisać już dawno. W zamyśle miało mieć 3 części, napisałam 2 i pół i moja wena się wyczerpała. Ostatnio sobie postanowiłam, że coś z moich niedokończonych opowiadań trzeba dokończyć i chyba największy sentyment mam właśnie do tego. Także zapraszam Was serdecznie o TUTAJ.

Ściskam Was cieplutko!

Elliaze.

EDIT.

Tak, wygrałam walkę z blogspotem. Newtie - dzięki za pomysł wklejeniem tekstu do komentarza i skopiowanie go do edytora. Pomogło. Będę Ci wdzięczna do końca <3