08

Muzyka

Nie spędziliśmy w kawiarni zbyt dużo czasu, bo Sangster uparł się, by pokazać mi miasto. Stwierdził to w momencie, kiedy wyznałam mu, że byłam już tutaj tydzień, a zdążyłam zobaczyć tylko stary rynek. Blondyn oprowadzał mnie po całym mieście, aż zaczęły boleć mnie nogi. Jednak świetnie się bawiłam. Moje pierwsze wrażenie o nim zniknęło, bo okazało się, że Thomas był miłym, uroczym i zabawnym chłopakiem. Czasami zadziornym i nie raz wypowiedział jakiś śmieszny komentarz albo dziwny podtekst, ale mi to nie przeszkadzało. Zwłaszcza, że ja sama nie byłam taka święta. Bardzo dobrze czułam się w jego towarzystwie i wiedziałam, że nie muszę kryć się pod żadną maską, bo on polubił mnie taką jaka byłam. Przynajmniej, tak mi się wydawało. 

- Nie dogonię cię! – zawołałam, kiedy zatrzymałam się na środku chodnika, ledwo łapiąc oddech. Nigdy nie miałam dobrej kondycji, ale nie dawałam po sobie tego poznać. Jednak z wielkim zapałem zgodziłam się na to, by ruszyć za Sangsterem, który w tej chwili trzymał w swoich rękach mój telefon i oceniał nasze wspólne zdjęcie. Mi się ono kompletnie nie podobało, ale kiedy poprosiłam go żeby je usunął to ten zaczął uciekać. Serio, facet miał ponad dwadzieścia lat, a zachowywał się jak dziecko. Zresztą ja wcale nie byłam lepsza. Jednak wierzyłam w to, że przez całe życie posiadamy w sobie ten niezapomniany pierwiastek dzieciństwa.

- Masz słabą kondycję, Gabby –oznajmił rozbawiony. Szybko do mnie podszedł i podał mi butelkę z wodą, a ja myślałam, że zaraz serce wyleci mi z piersi. Niech cię szlag, Sangster. – Musimy nad tym popracować.

- Co?

- Na jutro wypożyczymy rowery i pojedziemy na piknik po za miasto – kontynuował, a ja stałam i patrzyłam na niego jakbym widziała go po raz pierwszy w życiu. Miałam wrażenie, że się przesłyszałam. Fajnie mi się spędzało z nim czasu, ale powtórzyć to? I to on to zaproponował? W głowie niemal od razu usłyszałam donośny krzyk Anastazji, która mówiła mi, że mam się nie cackać tylko korzystać z życia i od razu się zgodzić.

- Skąd pewność, że się zgodzę?

- Czytam ci w myślach – zaśmiał się, a potem nagle spoważniał. Położył mi ręce na ramionach, odchylił do tyłu głowę i przymknął oczy. Kiedy ponownie się odezwał mówił zniekształconym głosem, naśladując osobę w transie. – Tak, tak. Kochana, przepowiem ci twoją przyszłość. Thomas Sangster zaprosi cię na piknik, a ty się zgodzisz bez wahania.

Chłopak odsunął się ode mnie, a potem wyszczerzył się szeroko.

- Widzisz? Przepowiedziałem ci twoją przyszłość. Teraz nie możesz się nie zgodzić.

- Dobra, dobra. Zgadzam się – powiedziałam, ledwo powstrzymując się od śmiechu. Cały dzisiejszy dzień tak wyglądał. Thomas robił wszystko, by tylko mnie rozśmieszyć i naprawdę to mu się udawało. Już nie pamiętam, kiedy ostatni raz byłam wesoło do takiego stopnia, że aż popłakałam się ze śmiechu. – Akurat uwielbiam jeździć na rowerze.

- Serio? A myślałem, że jesteś kompletną łamagą i każdy sport cie odpycha.

- Ej! – uderzyłam chłopaka w ramię. – Kiedyś trenowałam siatkówkę, ale potem jakoś to się posypało.

- Będę po ciebie, tylko musisz mi podać adres.

- Moja siostra chyba dostanie zawału jak cię zobaczy – już widziałam jej minę, kiedy Sangster podjeżdża pod jej domu i puka do drzwi, a potem mówi, że przyszedł po mnie, bo jestem z nim umówiona.

- Czemu?

- Bo trochę ją okłamałam odnośnie mojego telefonu – wyznałam niepewnie. Nie wiedziałam po co w ogóle miałam zamiar mu o tym mówić. – Maggie sądzi, że wróciłam do baru po telefon, bo barman go znalazł. Oficjalna wersja jest taka, że po tym miałam pójść połazić po mieście i zająć sobie czas.

- O ty kłamczucho! – zawołał, a zanim zdążyłam zareagować, a tym bardziej zaprotestować on już czochrał mnie po włosach. – Wiesz, że nie ładnie, tak kłamać? I to swojej siostrze.

- Oh, cicho bądź – wywróciłam oczami, a potem ruszyłam ścieżką w parku. Powoli się ściemniało i z ubolewaniem stwierdzałam, że będę musiała wracać do domu mojej siostry. Na samym początku obiecałam Magdzie, że nie będę łazić nocą po mieście, ale wiedziałam, ze prędzej, czy później będę musiała z nią o tym pogadać. Uwielbiałam chodzić nocą po mieście i ona to doskonale wiedziała. – Jestem zdania, że kłamstwo i tak szybko wyjdzie na jaw, jednak czasami się przydaje. Maggie od razu by ześwirowana gdybym powiedziała jej, że idę się spotkać z chłopakiem o kilka lat ode mnie starszym i mam zamiar spędzić z nim cały dzień, by odzyskać swój telefon.

- W twoich ustach to faktycznie brzmi tragicznie – zrównał się ze mną. – Ja bym powiedział po prostu, że spędzasz czas z chłopakiem, którego poznałaś w klubie i bardzo fajnie ci się z nim rozmawiało.

- Myślę, że moją siostrę nie przekonałoby to do końca.

- Aż, tak straszna dla ciebie jest?

- Bardziej nadopiekuńcza – sprostowałam. Magda nigdy nie była straszna, ale czasami gorsza od mojej matki. Dlatego, tak dziwne dla mnie było to, że tamtej nocy pozwoliła mi się upić i pić z nią alkohol. – Ale to pewnie dlatego, że jestem najmłodsza z mojego rodzeństwa. Zawsze byłam oczkiem w głowie całej rodziny jako ta najmłodsza.

- Niestety nie wiem jak to jest, bo sam jestem starszym bratem – blondyn przeczesał ręką swoje zmierzwione włosy i spojrzał na mnie radośnie. – Ale gdyby nie nasze rodzeństwo to kim byśmy byli?

- Tak, chyba wolę być z nimi niż sama – zgodziłam się. Magda i Janek zawsze przy mnie byli. Odkąd pamiętam kłóciliśmy się, wspólnie żartowaliśmy i biliśmy, gdy komuś coś nie odpowiadało. Uśmiechnęłam się na to wspomnienie, ale nie potrwało to długo, bo usłyszałam dźwięk swojej komórki, którą Sangster nadal trzymał w swoich rękach. – Mogę?

Thomas bez oporów podał mi urządzenie, a ja spojrzałam na wyświetlacz. Na ekranie pojawiła się twarz mojej siostry, więc czym prędzej odebrałam od niej połączenie. Miałam dwadzieścia jeden lat, a czasami czułam się, tak jakbym nadal była dzieckiem. Przynajmniej, tak mnie traktowano.

- Co jest? – odezwałam się po polsku. – O co chodzi, Magda?

- Odzyskałaś telefon? – usłyszałam po drugiej stronie. Nie, nie odzyskałam. Tylko dzwonisz na mój numer i to nie ja odebrałam. To tylko złudzenie.

- Tak, bez problemów – powiedziałam rozbawiona, gdy spojrzałam na blondyna, a ten robił wszystko, by mnie rozśmieszyć. – Właśnie wracam do domu.

- To dobrze, bo kolacja jest już gotowa.

- Za niedługo będę – zapewniłam ją, a kiedy pożegnałam się z Magdą, schowałam swój telefon do torby. – Powinieneś dostać za to, że chciałeś mnie rozśmieszyć,

- Ja nie mam pojęcia o czym ty mówisz – zrobił niewinną minę. Zaśmiałam się wesoło, ale potem westchnęłam ciężko. Dzisiejszego ranka nie podejrzewałabym, że żal mi będzie kończyć spotkanie z Sangsterem.

- Muszę już wracać – nie chciałam tego. Dobrze się bawiłam z Thomasem, a teraz musiało się to zakończyć. – Dzięki za ten dzień. Naprawdę świetnie się bawiłam.

- To co? Jutro o 12? Przyjadę po ciebie tylko napisz mi adres jak wrócisz do domu – oznajmił, a ja zmarszczyłam brwi. – Zapisałem ci mój numer. Chociaż nie powiem, że miałem małe trudności w rozstrzygnięciu gdzie mam to zrobić. Twój język jest cholernie trudny, ale dobry tłumacz zrobił swoje.

- Wpisałeś swój numer w moje kontakty? – zdziwiłam się. Fakt, nie przeglądałam telefonu od czasu, kiedy go odzyskałam, ale to było już kompletnie niespodziewanie. Jednak czułam, że to wszystko – nasze poznanie się nie było wcale przypadkowe. Może byłam głupia, ale wierzyłam w coś takiego jak przeznaczenie. Może właśnie teraz się do mnie odzywało?

- I w swoim telefonie zapisałem twój numer – uniósł swoją komórkę na wysokość moich oczu. – Możesz być pewna, że zapewnię ci niezapomnianą rozrywkę przez te trzy miesiące.

Wierzyłam na słowo.