13

Muzyka

- Co… Co ty tutaj robisz?

Chwilę zajęło mi zrozumienie, że to wszystko dzieje się naprawdę. Byłam w szoku. Powiedziałabym nawet, że szok to niedopowiedzenie, bo nigdy nie przypuszczałabym, że będę w takiej sytuacji. Thomasa w ogóle tutaj nie powinno być. Już dawno powinien robić… Tak naprawdę cokolwiek.

- Pomyślałem sobie, że niekoniecznie musisz siedzieć sama w swoim pokoju i cierpieć z powodu choroby – posłał mi delikatny, szczery uśmiech. Przynajmniej tak mi się wydawało, bo było już dosyć ciemno i nie widziałam wyraźnie jego twarzy i sylwetki. – Mogę wejść?

Skinęłam głową i zanim zdołałam się zapytać w jaki sposób chce się dostać do pokoju, Tommy już wspinał się po drabinie.

- Jesteś szalony! – zaśmiałam się wesoło, ale potem szybko się uciszyłam w obawie, że Magda mogłaby mnie usłyszeć. Co prawda było już późno i moja siostra powinna już spać, ale nigdy nic nie wiadomo. Po za tym nie wiedziałam jakby zareagowała na fakt, że w tajemnicy spotykam się z chłopakiem w jej domu. Szybko weszłam do środka, by zrobić miejsce blondynowi, a po chwili obydwoje znajdywaliśmy się w moim pokoju. – Jesteś szalony! – powtórzyłam. – Kto normalny przychodzi do kogoś o takiej porze?

- Właśnie dlatego musiałem użyć takiego, a nie innego sposobu, by się z tobą zobaczyć – Thomas puścił mi oczko. – Po za tym kto powiedział, że ja w ogóle jestem normalny? Nie ja. Zresztą jesteś, tak samo pokręcona jak ja.

- Czemu tak uważasz?

- Zdążyłem cię poznać – z jego twarzy nie schodził ten charakterystyczny uśmiech, który powodował, że sama się uśmiechałam. – Normalna to ty z pewnością nie jesteś. W pozytywnym sensie oczywiście. Powiedziałbym, że jesteś mega zakręcona, co tylko powoduje, że moja sympatia do ciebie jest jeszcze większa. Fajnie wiedzieć, że na tym świecie istnieją jeszcze dziewczyny, które lubią się powygłupiać, a nie myślą o tym, że zrobią z siebie głupka przed innymi.

- Gdybym przejmowała się tym, co inni o mnie myślą to dawno przestałabym być sobą – z doświadczenia wiem, że opinia innych ludzi na twój temat jest czasem bardzo naciągana i ominięta z prawdą. Zanim poznałam Anastazję to zachowywałam się zupełnie inaczej. Dopiero w szkole średniej zrozumiałam, że to nigdy nie będzie miało sensu, bo ty możesz się starać, a ludzie i tak będą cię oceniać. – Nie widzę w tym sensu. Ważne, że mam bliskich, którzy szanują i cenią mnie taka jak jestem.

- Takie podejście jest najlepsze – blondyn poczochrał mnie po włosach, a ja tylko wywróciłam oczami. Dawałam sobie spokój z układaniem mojej fryzury, bo jeśli blondyn widział mnie w takim stanie i jeszcze nie uciekł gdzie pieprz rośnie to może wcale nie było tak źle. – W ogóle masz bardzo ładny pokój.

- To tylko pokój gościnny – wyjaśniłam siadając na swoim łóżku i dokładnie przykrywając się kołdrą. Cholera, znowu mi było zimno. – Nie stój tak, Tommy. Usiądź na łóżku. Jakoś się oboje zmieścimy.

- To przesuń się – zadecydował, a ja zrobiłam mu miejsce obok siebie i jeszcze szczelniej okryłam się kołdrą. Wyglądałam jak ziemniak, a z pod pościeli wystawała mi tylko głowa, tak żebym mogła dokładnie usłyszeć i zobaczyć chłopaka. Może i czułam się już lepiej, ale od zawsze byłam zmarzluchem. – Jest ci zimno?

Skinęłam głową. Thomas postanowił mnie po raz kolejny zaskoczyć. Usiadł obok mnie, a potem wszedł pod moją kołdrę, objął mnie ramionami i przysunął do siebie.

- Co robisz, Thomas?

- Próbuję cię ogrzać – blondyn potarł moje ramiona, a ja po raz pierwszy w życiu czułam się tak bezpiecznie. – I zadajesz za dużo pytań, Gabby.

- Przysięgam, że jeśli jeszcze raz to dzisiaj powiesz to cie uduszę – zażartowałam. Oboje się zaśmialiśmy, ale po chwili mój śmiech zamienił się w okropny kaszel, którego nie mogłam pozbyć się przez dłuższą chwilę. Miałam niesamowity atak, ale Thomas ani przez chwilę nie myślał o tym, by się ode mnie odsunąć. Cały czas trzymał mnie w swoich ramionach, a ja nie mogłam oderwać wzroku od jego spojrzenia pełnego troski. Nie wiedziałam, co o tym wszystkim myśleć, a co dopiero w jakikolwiek to skomentować. Moje serce szalało, bo zdawałam sobie sprawę, że do tej pory nie byłam, aż tak blisko z Thomasem.

- Już lepiej? – zapytał zatroskany, co niezwykle mnie poruszyło.

- Tak, dziękuję ci bardzo – uśmiechnęłam się do niego. – Wiesz, że nie musisz tutaj ze mną siedzieć? Zwłaszcza ta perspektywa, że możesz się ode mnie zarazić nie powinna cię zachęcać do spędzania ze mną czasu.

- Ale tutaj jestem – założył kosmyk włosów za moje ucho, a mnie przeszły ciarki, kiedy jego palce musnęły moją skórę. Czułam w powietrzu jakieś napięcie tylko jeszcze nie wiedziałam, co to znaczy. – A przynajmniej gdyby mnie tutaj nie było to nie byłbym w stanie zrobić tego.

Thomas ujął moją twarz w swoje dłonie, nachylił się nade mną i pocałował. Robił to powoli i bardzo delikatnie, a ja zamarłam w miejscu, kompletnie nie wiedząc, co mam robić. To było dla mnie coś nowego, a jednocześnie tak zaskakującego, że naprawdę nie miałam pojęcia jak mam zareagować. Nie na co dzień do twojego pokoju skrada się sławny aktor, a potem tak po prostu zaczyna cię całować. Miałam wrażenie, że to wszystko trwało wieczność, ale w pewnym momencie zrozumiałam, że nie mogłam tylko siedzieć i nic nie robić. Wcześniej odsuwałam od siebie jakąkolwiek myśl, że mogłabym coś poczuć do tego chłopaka, ale teraz to wszystko wydawało się silniejsze ode mnie.

Niepewnie wplotłam dłonie w jego włosy i zapomniałam o całym świecie, który w tym momencie nas otaczał. Nic do mnie nie dochodziło. Nie było żadnych problemów. Żadna przeszłość nie istniała. Byliśmy tylko my. Był on – sławny aktor, który w tym momencie zachowywał się jak normalny chłopak. Byłam i ja – zwykła dziewczyna, która w tym momencie czuła się jak księżniczka. Moje serce szalało. Biło tak szybko jak jeszcze nigdy wcześniej do tej pory, a rozum podpowiadał mi tylko jedno. Mówił mi to, że się zakochałam.

Tak szczęśliwa jak teraz nie byłam nigdy w życiu.

- Powiem ci coś teraz, ale nie przerywaj mi, dobrze? – zaczął po tym jak się od siebie odsunęliśmy, ale nawet mimo tego nadal czułam smak jego ust. Skinęłam głową bez zastanowienia. Czemu miałam wrażenie, że to co zaraz usłyszę kompletnie zmieni nasze relacje? Do tej pory uważałam go za kumpla i na tym miało poprzestać. Najwidoczniej przeznaczenie chciało zupełnie inaczej. – Będę z tobą szczery. Lubię cię, Gabby. Nasze pierwsze spotkanie nie było zbyt miłe, ale od samego początku zwróciłem na ciebie uwagę. Jest coś w tobie, co nie pozwala mi przestać o tobie myśleć. Może jestem głupi, że pozwalam sobie na coś takiego, ale podobasz mi się. Uwielbiam twój uśmiech, który powoduje, że świat staje się piękniejszy. Kiedy cię nie widzę to czuję się niesamowicie samotny mimo tego, że otacza mnie mnóstwo osób. Gabby, chcę cię poznać tak dokładnie jak jeszcze nikt tego nie dokonał. Wiem, że możesz mieć pewne wątpliwości, co do tego wszystkiego, ale wiem również, że nie jestem ci obojętny.

- Skąd takie podejrzenie? – zapytałam szeptem. Nie miałam pojęcia czemu szeptałam, ale chyba nie chciałam zakłócać tego spokoju, który trwał w tym momencie. Było naprawdę dobrze i po prostu nie chciałam tego przerywać. Thomas wzruszył ramionami, ale posłał mi szczery uśmiech.

- Po prostu to wiem – odpowiedział i złapał mnie za ręce. Poczułam jak na moich policzkach pojawiły się delikatne, różowe plamy. – Umówisz się ze mną?

- Przecież wiesz, że z chęcią się z tobą spotkam.

- Chodziło mi bardziej o to, czy pójdziesz ze mną na randkę? – miałam wrażenie, że się przesłyszałam. Tommy w tym momencie na pewno nie zapraszał mnie na randkę. A jednak. To działo się naprawdę. A ja? Chciałam skakać z radości. Był pierwszym chłopakiem – oprócz mojego brata i Adama – przy którym nie czułam się w żaden sposób speszona. Mogłam być najlepszą wersją siebie.

- Ale taką prawdziwą randkę?

- Tak – blondyn zaśmiał się wesoło. – Taką z restauracją, wyjściowymi strojami i kwiatami. Więc jak?

- Zgadzam się – odpowiedziałam bez zastanowienia. Właściwie nie było się nad czym zastanawiać, bo każda komórka mojego ciała pragnęła tego. – Umówię się z tobą na randkę, Tommy.

Chłopak uśmiechnął się szeroko, a potem po raz kolejny tego wieczoru złączył nasze usta i tym razem zareagowałam już na samym początku.

Mimo tego nadal nie wierzyłam, że to dzieje się naprawdę, a już na pewno nie w to, że zgodziłam się pójść na randkę z Thomasem Sangsterem. Sławnym aktorem i chłopakiem, do którego czułam coś więcej niż tylko zwykłą sympatię. 

Jak widać sprawy przybierają na tempie. Normalnie zazdroszczę Gabby - pewnie nie tylko ja. Znaleźć się w takiej sytuacji z chłopakiem pokroju Sangster to marzenie!Tak się zastanawiam.... Czy jest tutaj ktoś, kto tak samo jak ja kibicuje Polsce na Euro? Wiadomo, że jak Polska bierze udział w jakimś większym wydarzeniu sportowym to wszyscy na to zwracają uwagę, ale spotkałam się już z tym, że jednak są wyjątki. To jak? Będziecie oglądać jutro mecz naszych chłopaków ze Szwajcarią? Ja z pewnością! Mam tylko nadzieję, że zdążę wrócić z pracy na czas i że żadna akcja mnie nie ominie! Do boju, chłopaki! Jesteśmy z Wami <3 I drugie pytanie. Oglądacie Grę o Tron? Bo ja tak i po ostatnim odcinku jestem tak rozemocjonowana, że nie mogę uwierzyć, że ten sezon już się kończy. Dziewiąty odcinek jak dla mnie był jednym z lepszych w całej serii. Tak w ogóle dla wszystkich fanek ( fanów też, ale podejrzewam, że chłopaków jest zdecydowanie mniej ) Thomasa Sangstera, polecam Grę o Tron jeśli ktoś jej nie ogląda. Nasz Tommy grał tam jedną z postaci, co prawda miał rolę drugoplanową, ale zawsze można nacieszyć oko. Rozpisałam się, ale to tyle na dzisiaj. Dajcie znać, co sądzicie o najnowszym rozdziale. Pozdrawiam wszystkich serdecznie i do napisania!Elliaze.